Alexandre Florian Józef Colonna Walewski, urodzony 4 maja 1810 roku w zamku Walewice pod Warszawą, zmarł 27 września 1868 roku w Strasburgu. Jako nieślubny syn Napoleona I i polskiej hrabiny Marie Walewskiej, wychował się w Genewie i powrócił do Polski w 1824 roku. Po odmowie służby w rosyjskiej armii i ucieczce z kraju, znalazł azyl w Paryżu, gdzie rząd pod kierownictwem ministra Villèle odmówił zgody na jego ekstradycję do Rosji.
W 1830 roku, na zlecenie Ludwika Filipa, wykonał tajną misję w Polsce i walczył w 1831 roku w powstaniu listopadowym. Jako delegat rządu powstańczego, próbował zdobyć poparcie Anglii, a po upadku powstania osiadł w Paryżu, gdzie został naturalizowany i rozpoczął służbę wojskową jako oficer marszałka Étienne'a Gérarda. Po stracie żony, przeniósł się do Afryki, gdzie służył jako kapitan w Legii Cudzoziemskiej i 2 Pułku Szaserów Afrykańskich, zajmując się sprawami arabskimi w Oranie.
Po powrocie do Francji, Walewski zyskał rozgłos jako dziennikarz i dramatopisarz. Jego polityczna kariera nabrała tempa po wyborze Ludwika-Napoleona Bonaparte na prezydenta Francji. Pełnił funkcje dyplomatyczne we Florencji, Neapolu, Madrycie i Londynie, gdzie przyczynił się do uznania Drugiego Cesarstwa przez rząd brytyjski. Jako minister spraw zagranicznych od 1855 roku, kierował rozmowami pokojowymi po wojnie krymskiej, które zakończyły się podpisaniem traktatu paryskiego.
W 1860 roku, po zastąpieniu przez Édouarda Thouvenela, otrzymał stanowisko ministra stanu ds. sztuk pięknych, a w 1865 roku zrezygnował z Senatu, by zasiąść w parlamencie, gdzie próbował wprowadzić zmiany w kierunku systemu parlamentarnego. Po nieudanej próbie reformy politycznej powrócił do Senatu w 1867 roku, dążąc bezskutecznie do zbliżenia z Émile'em Ollivierem.
Zmarł po podróży do Niemiec, a państwo francuskie przyznało jego wdowie, córce księcia Poniatowskiego, rentę. Za swoje zasługi został odznaczony Krzyżem Wielkim Legii Honorowej i był członkiem Akademii Sztuk Pięknych od 1857 roku.
Dodaj komentarz
Komentarze